کارت دانشجویی المثنی هم شسته شد!
تنها همان عکس سادگی و اعتقاد چهار سال پیش مانده..
دریغ از حتی یک اسم!
مثل اینکه واقعا باطل شده ایم!
و افسوس که ما نمی دانستیم..
و گاهی روی دست علاقه خوابمان می برد
و امروز بیش از هر زمان از خداوند شرمنده ام!
از آنکه هرگز نتوانستم حتی قطره ای شکرگزار باشم..
شرمنده ام از این روزهای مات و مبهوت..
از اینکه مدام به خود می گویم:
از بطری بطالت این روزها کیست که جرعه ای جرات
بریزد تا نام تو را به خاطر بسپارم!
¤ فردا روز آخر این هشتمین سال است!
می گویند: مهمترین دستاورد ما ورود به حصار مدینه النبی است!
و من از خود می پرسم..
چگونه است که راس منشور جامعه ی مدنی ، خود را در شان مردم
میداند..ولی نفر بعد از خود را نه!
این چه اخلاق اسلامی است که در یک بیانیه به مردم بگوییم
فلانی در شان شما نیست!
این ها که دم از اعتقاد علوی می زنند آیا تا به حال اندیشیده اند
که علی (در آن روزگار پر از لکه های چرکین ریا) بر هیچ کدام از
دشمنان قسم خورده ی اسلام تهمت ریاکاری ننهاد!!
¤ به من می گفت: تو دوستانت را نگه نمی داری!
گفتم :دوستی که باید دوستی اش را نگه داشت ، دشمنی اش بهتر!
می گفت: اینگونه که پیش می روی هیچ کس در کنارت نخواهد بود!
گفتم:
«من جنگجوی نگاه های مستقیم و ناگهانم!
بگذار همه رو برویم باشند!»
بال ترکش خورده ی پروانه ها را دیده ام...
انفجار لحظه ها، افتادن آوا، ز اوج
بر عصبهای رها پیچیدن شلاق موج
دیده ام بسیار مرگ غنچه های گیج را
از کمر افتادن آلاله افلیج را
در نخاع بادها ترکش فراوان دیده ام
گردش تابوت ها را در خیابان دیده ام
در خیابان جنون،در کوچه دلواپسی
کرده ام دیدار با کانون گرم بی کسی!
دیده ام در فصل نفرت در بهار برگ ریز
کوچ تدریجی دلها را به حال سینه خیز
سروها را دیده ام در فصل های مبتذل
خسته و سر در گریبان-با عصا زیر بغل-
تن به مرداب نهیب خستگی ها داده اند
تکیه بر دیواری از دل بستگی ها داده اند....
