لقد جاءکم رسول من انفسکم
عزیز علیه ما عنتم
حریص علیکم بالمومنین رووف رحیم
پ.ن:
فردا عید است...سراسر وجودم
شوق و شور است
اما
دلم آغوش های مومن همیشه را می خواهد
و مصافحه های غلیظ را...
و خنده های حلال یاران!
آخ که چقدر دوست دارم
یکی ناگهان بگوید : عیدت مبارک!
خدایا!
دلم از تمام دنیا به تو خوش است
و از تمام دنیا جز رحمتی که بر
مومنین داری...چیزی نمی خواهم!
خدایا!
دست ها به سوی آسمان مهربانی ات
گشوده و چشم ها از مغفرت بی حسابت
مرطوب و قلب ها از شوق زمزمه ات
لرزان !
...
چقدر دوست دارم مثل تمام
این سال ها که گذشت...
بر زمین های اغلب نم دار مصلی
پشت سرت بایستم
و با ندای روحانی ات
نماز بخوانم!
الهم اهل الکبریاء و العظمه
و اهل الجود و الجبروت
واهل العفو و الرحمه
و اهل التقوی
و المغفره
...
فمن یکفر بالطاغوت...
ویومن بالله
فقد استمسک بالعروة الوثقی
لا انفصام لها
والله سمیع علیم ...
هر چه در روی تو گویند به زیبایی هست،
وانچه در چشم تو از شوخی و رعنایی هست،
سروها دیدم و در باغ تامل کردم
قامتی نیست که چون تو به دل آرایی هست!
راست گفتی که فرج یابی اگر صبر کنی
صبر نیک است ، کسی را که توانایی هست!
هرگز از دوست شنیدی که دمی صبر کند
دوستی نیست در آن دل که شکیبایی هست!
خبر از عشق نبودست و نباشد همه عمر
هر که او را خبر از شنعت و رسوایی هست!
آن نه تنهاست که با یاد تو انسی دارد
تا نگویی که مرا طاقت تنهایی هست...
همه را دیده به رویت نگرانست ولیک
همه کس را نتوان گفت که بینایی هست
گفته بودی همه زرقند و فریبند و فسوس
سعدی آن نیست، ولیکن چو تو فرمایی ، هست!
من آن سرابم
که بی نقاب آب
تشنگی های تو را می تارانم
من آن میوه ی لهیده ام!
که طعم تند غرور میدهد
اما دامن به دست باد
نمی سپارد...
به بازگشت نمی اندیشم!
به خنجرهایی که زرق و برقشان
سمج ترین شانه ها را مجاب میکند!
تنها به پوزش خاموش دست هایم
اندیشه می کنم!
سید حسن حسینی
پ.ن : دیشب ستاره ها را که می شمردم
غمناک ترین حقیقت زندگی ام را دریافتم!
میدانم غم ها را گاهی خلق کرده اند
که اشک ها بیکار نباشند
اما اینبار فرق میکرد
هم من می دانستم چه می گویم
و هم آسمان -که با این همه ستاره باز هم سکوت میکرد-
میدانست ...
پ.ن: تو در آینه نگه کن که چه دلبری و لیکن
تو که خویشتن ببینی، نظرت به ما نباشد!
...