ای کـــوته آستیـــنان!

تا کی دراز دستـی!؟

به دریا شکوه بردم از شب دشت
از این عمری که تلخ تلخ بگذشت

به هر موجی که می گفتم غم خویش
«سری میزد به سنگ و باز میگشت»

تو را نادیدن ما غم نباشد...

«فصلی خوانم از دنیای فریبنده به یک دست شکر پاشنده و به دیگر دست زهرکشنده تا خردمندان را مقرر گردد که دل نهادن بر نعمت دنیا محال است»
                                                                                       تاریخ بیهقی

حذف شد به سبب آنکه نمی خواستم این محیط بوی لجن اطرافم را بگیرد.

تحمل تنهایی برایم بسیار از گدایی محبت دیگران آسانتر است..
بدرود

استاد کنترل میگوید:
دوســتان من به آتـش من میسوزند.

تن من خود در آتش چهارده تن میسوزد.
این تب را راهی به مرگ است...
استاد در آتش خودپرستی منجمد شده است....

روزگاری پیش در ابتدای دفتر یکی از دوستان بر حسب حالش نوشتم:

هر چه بینا چشم رنج آشنایی بیشتر
هر چه سوزان عشق درد بی وفایی بیشتر

هر چه دانش بیشتر وامانده تر در زندگی
هر چه کمتر فهم، کبــر و خود نمایــی بیشتر

هر چه بازار دیانت گرم، دلها سرد

«هر چه زاهد بیشتر،دور از خداییی بیشتر»
-----------------------------------------------