Le Printemps

نفحات وصلک او قدت ، جمرات شوقک فی الحشا
ز غمت ز سینه کم آتشی که نزد زبانه کماتشا

بتو داشت ‌خو ، دل ‌گشته‌ خون، ز تو بود جان مرا سکون
فـهجـرتنـی فـجعلتـنی متـحیرا متـوحـشا

دل مـن بـه عشق تـو می‌نهد، قـدم وفا بـه ره طلـب
فلئن سعی فبه سعی، و لئن مشی فبه مشی

ز کمند زلف تو هر شکن، گـرهی فتاده بـه کار من
به گره‌ گشائی زلف خود تو ز ‌کار من گرهی ‌گشا

تو چه ‌مظهری‌ که ز جلوه‌ی تو صدای سبحه ‌ی صوفیان
گذرد ز ذروه‌ی لامکان، که ‌خوشا‌ جمال‌ ازل ‌خوشا

همه ‌اهل ‌مسجد‌ و صومعه، پی ورد صبح و دعای شب
من و ذکر طره و طلعت تو من الغداه ‌الی ‌العشا

چه جفا که «جامی» خسته دل ز جدایی تو نمی‌کشد
قدم ‌از طریق وفا مکش، سوی عاشقان بلا کشا



۱. تو یک اتفاق هستی
که
بالاخره
می افتی!

۲.همه با شراب مست میکنن
ما با سراب!

۳.  من به گمنامی نمناک علف نزدیکم.
سهراب. سُک سُک!

Regardez les branches
Comme elles sont blanches
Il neige des fleurs

Riant de la pluie
Le soleil essuie
les saules en pleurs

Et le ciel reflète
Dans la violette
Ses pures couleur

La mouche ouvre l’aile
Et la demoiselle
Aux prunelles d’or
Au corset de guêpe
Dépliant son crêpe
A repris l’essor

L’eau gaiement babille
Le goujon frétille
Un printemps encore

Théophile Gautier