دل،
همیشه می فهمد،
که آیا عشق می ورزد یا نه...
همیشه...
و همیشه آنچه را که بدان عشق می ورزد،
در خود نگاه می دارد...
و هرگز به کلمات آلوده اش نمی کند...
پ.ن : از اینکه حالا شریف بهانه ای شده است برای
این های دون و آن های زبون ، راحت بگویم:
شکایتی نیست دیگر جز اینکه ای کاش
روز اول که پا به دانشگاه گذاشتم چنین میشد!
نه این روزهای به شماره افتاده ی معکوس...
روی خیلی ها را دیگر نمی خواهم ببینم...خیلی ها!
کاش از اول اینطور می شد که حالا خجالت چشمانم
برابر قلب را نبینم!
این می گوید : ظلم دو سویه
آن می گوید : چماق دار و . . .
اینها می گویند: ما نزدیم
آنها می گویند: تدبیر داشتیم
حوصله ام سر می رود...
میان این همهمه یاد آن کارت پستال که سالها پیش
دوستی که ندیده عزیزش می دارم برایم فرستاده بود می افتم ، یک جمله..به همین سادگی :
Real Eyes, Realize, Real Lies
Real Eyes, Realize, Real Lies
یاد اوون شعر از علیرضا قزوه می افتم :
خموشید و آتش به جان می زنید
زبونید و زخم زبان می زنید...
آی ی ی
کجایند مردان بی ادعا!!!؟؟
سلام
با دیدن وبلاگ او خواهید فهمید که محمد یک نویسنده قهار هستش....
دیدی درست گفتم!!!
و هرگز به کلمات آلوده اش نمی کند...
و السلام علی من سمع فوعی!
سلام
لینک وبلاگ شما به لیست ما اضافه شد. ممنون می شویم اگر لینک ما را در وبلاگتان قرار دهید.
پایدار باشی.
من تمایلی به اینکار ندارم...ممنون میشم
من را از این خیمه شب بازی ها معاف کنین.
به قول مولوی :
شیرمردا !
تو چه ترسی ز سگ لاغرشان؟!
برکش آن تیغ چو پولاد و بزن بر سرشان!
چون ملک ساخته خود را به پر و بال دروغ
همه دیوند که ابلیس بود مهترشان!
همه قلبند و سیه چون بزنی بر سر سنگ
هین چرا غره شدستی تو به سیم و زرشان!
از ته قلبم.......کجایند مردان بی ادعا..