گاهی آن‌قدر واقعیت داری‌
که پیشانی‌ام‌
به یک تکه ابر سجده می‌برد
به یک درخت خیره می‌شوم‌
از سنگها توقع دارم‌
مهربانی را!

پ.ن :دیشب را هرگز فراموش نمی کنم!
اینبار یوسف و جواد هم فریب من را خوردند!
که اگر هیچ ندارم‌، دل ویرانی هست...