به من می گفت:
-چرا وقتت را با این نوشته های روزانه تلف می کنی!؟
یادم می آید
توماس ولف در کتاب
«فرشته ای به گذشته ی خویش می نگرد»
میگوید:
نوشتن برای فراموش کردن است نه به یاد آوردن!
و من نمی دانم چرا! هنوز کسالت روزهای دبستان
در خاطرم مانده است..
شاید به این دلیل که هنوز هم احساس میکنم
نوایی از دور به رقابت وحی همت گمارده که:
اسماعیل من!
آرام و صبور، جان بسپار..
سلام دوست عزیز.
وبلاگ زیبایی داری به ما هم سر بزن
وصف تو را گر کنند ور نکنند اهل فضل
حاجت مشاطه نیست روی "دل آرام" را
...
با کمی دست کاری!
خیلی موافقم که نوشتن به آدم آرامش میده ...