چه بیهودست این دنیای مدفون در فراوانی...


به روی پل رسید و اندکی رفت و توقف کرد
                                                     نگاهی کرد از آن بالا به اشباح خیابانی

دو دستش را گرفت از نرده و غرق خیابان شد
                                             ز اشکال مزخرف خسته ،چشمش پر ز حیرانی

«چه آرام و چه سرد است آسمان - این مرگ دور از دست -
                                                   فقط یک لکه ابر آن گوشه مشغول پریشانی»

اگر آن ابر را هم باد می‌شد با خودش...خندید

                        چه می‌گویی تو که حتی غم خود را نمی‌دانی؟!

  
نظرات 5 + ارسال نظر
سهیل چهارشنبه 12 مرداد‌ماه سال 1384 ساعت 03:10 ب.ظ http://loveyou.blogsky.com

سلام . خوبی ؟ وبلاگ قشنگی داری . دلم نیومد نظر نداده برم . به امید دیدار .. سهیل از وبلاگ گروهی دوست دارم

یه دوست پنج‌شنبه 13 مرداد‌ماه سال 1384 ساعت 07:44 ق.ظ

واقعا راست میگه!

بی بی پنج‌شنبه 13 مرداد‌ماه سال 1384 ساعت 12:41 ب.ظ http://www.planner.blogsky.com

سلام . دفعه اولم میام اینجا ولی امیدوارم دفعه اخر نباشه ... از طرز نوشتنتون خوشم اومد .. خیلی :)

[ بدون نام ] پنج‌شنبه 13 مرداد‌ماه سال 1384 ساعت 05:08 ب.ظ

پکی دیگر به سیگارش زد و چشمان خود را بست ....

MB پنج‌شنبه 13 مرداد‌ماه سال 1384 ساعت 06:30 ب.ظ

این تیکش رو ننوشتم
گفتم برای شما بدآموزی داره!

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد