آن روز ، جهان از جنون من ، سبک می شود...

دستت
مثل استعاره های سرخ قدیمی
از پاسخ من
 طفره می رود
اتصالی نیست
صدای تو را می بوسم
روی نسیم های محال
و شبانگاهم
لبریز از حسرت صدایی است
که عطر اجابت داشته باشد...

 من از تبار قطره های محال اندیشم
و آرزوی اقیانوس های معطر را
در سرم می پرورم
چه خشکسالی غریبی
مچاله ام کرده است!

سید حسن حسینی

پ.ن : ما شبی دست بر آریم و دعایی بکنیم...

دلم میسوزد از باغی که میسوزد...

!!!One lives in the hope of becoming a memory

شرمش از چشم می پرستان باد ، نرگس مست...

بهار را دنبال می کنم...

به دست های تو می رسم! 

(سید حسن حسینی)

 

پ.ن : محبت ، لیاقت می خواهد که من ندارم!

دل ما هم گاه گاهی تنگ میگردد...
خوش به حال روزگاررررر

پ.ن : "کلما شغلک عن ربک فهو صنمک... وبلاگ هم میتواند بت شود!"